Yazan: Uzm. Psk. Işın Şanlı
Kardeş kıskançlığı çeşitli şekillerde dışa vurulsa da birçok zaman anne babalar tarafından kolayca fark edilir. Aileye sonradan katılan kardeşe gösterilen şiddet, ilginin devamlı üzerinde olmasını isteme, ufak tefek şeylere karşı aşırı düzeylerde yaşanan hayal kırıklığı, yatak ıslatma, bebeksi konuşma, parmak emme, öfke nöbetleri, başka insanlara, hayvanlara veya objelere karşı gösterilen yıkıcı davranışlar…
Davranışa müdahale etmeden önce altında yatan kıskançlık duygusunu doğru anlamak gerekir. Psikanalist Donald Winnicott, Ebeveynlerle Sohbet adlı kitabında kıskançlık duygusunu şöyle açıklar: “Kıskançlığın normal ve sağlıklı olduğunu düşündüğümü baştan ifade etmeliyim. Kıskançlığın kaynağı, çocukların sevmeleridir. Eğer sevme kapasiteleri yoksa kıskançlık da göstermezler.”
Kıskançlık hem sevgi hem nefreti aynı anda barındırdığı için bu çatışmalı duygu hali ile başa çıkmak gerçekten de zordur. Anne babalar sıkça çocuklarının kıskançlık yaşamamaları gerektiğini düşünürler. Bu yüzden de bu duyguyu olduğu gibi kabul etmek ve ele almak yerine ortadan kaldırmaya çabalarlar. Bu durum kıskançlık yaşayan çocuğun bu duygu ile baş etmesini daha da güçleştirir.
Öyle ise kıskançlık duygusu ile baş etmeye çalışan bir çocuğun anne babası, bu duygunun varlığını ve gerçekliğini kabul edip çocuğunun bu yeni aile düzeninde kendisine tekrar memnun olacağı bir yer bulmasında yardımcı olduğunda, kardeşli hayatına uyum gösterebilmesine de destek olmuş demektir.
Comentarios